Maisusulat ko sa Gabing Ito
Salin ni Reya Bato
Maisusulat ko sa gabing ito
ang pinakamapanglaw na berso.
Isusulat, halimbawa: “ang bituin
ay nagsabog, asul at nangangatog.”
Umaawit ang hanging
lumiligid sa langit.
Maisusulat ko sa gabing ito
ang pinakamapanglaw na berso.
Inibig ko siya, at inibig
din niya ako minsan.
Sa gabing ganito, nakakulong siya sa aking bisig.
Hinahagkan sa silong ng walang-hanggang langit.
Inibig niya ako, at inibig
ko rin siya minsan.
Paanong hindi ako mabibihag
sa kalaliman ng payapa niyang mga mata?
Maisusulat ko sa gabing ito
ang pinakamapanglaw na berso.
Magunitang hindi ko na siya kapiling.
Madamang wala na siya sa akin.
Madinig ang lawig ng gabi,
mas lumalawig ngayong hindi siya kaniig.
Ang mga berso ay bumagtas sa diwa
gaya ng hamog sa talahib
Ano pa ang silbi kung hindi siya
napanatili ng aking pag-ibig?
Ang bituin ay nagsabog sa dilim
at wala na siya akin.
Iyon lamang. May umaawit sa ilang. Sa ilang.
Diwa ko ay lutang sa kanyang paglisan.
Pilit pa rin siyang hahagilapin ng aking paningin
na animo muli siyang lilitaw sa aking harapan
Ang puso ko ay nangungulila
at sa tabi ko siya ay wala.
Walang nagbago sa gabing nagpapapusyaw
sa kakahuyan. Tayo, tayo ang nagbago.
Hindi ko na siya mahal, tiyak ko,
ngunit minahal ko siya nang totoo.
Nawa’y dalhin sa kanya ng hangin
ang aking mga hinaing.
Angkin ng iba. Siya ay magiging angkin ng iba.
Ang kayang mga halik, tinig, ang katawang
balingkitan, at mga titig na walang hanggan.
Hindi ko na siya mahal, tiyak ko, mahal pa rin
siguro. Mabilis ang umibig, mabagal ang lumimot.
‘Pagkat sa gabing ganito, siya ang aking nasa bisig.
Diwa ko ay hindi masumpungan sa kanyang paglisan.
Bagaman, baka ito na ang huling kirot na siya
ang may dulot, at huling tulang sa kanya hinubog
18-Setyembre-2013
…and I summoned all my courage to translate this legendary poem of Neruda. I hope he will not raise from the dead with my impertinence.
Orihinal na Akda:
Tonight I can write the saddest lines.
Write, for example, 'The night is starry and the stars are blue and shiver in the distance.'
The night wind revolves in the sky and sings.
Tonight I can write the saddest lines.
I loved her, and sometimes she loved me too.
Through nights like this one I held her in my arms.
I kissed her again and again under the endless sky.
She loved me, sometimes I loved her too.
How could one not have loved her great still eyes.
Tonight I can write the saddest lines.
To think that I do not have her. To feel that I have lost her.
To hear the immense night, still more immense without her.
And the verse falls to the soul like dew to the pasture.
What does it matter that my love could not keep her.
The night is starry and she is not with me.
This is all. In the distance someone is singing. In the distance.
My soul is not satisfied that it has lost her.
My sight tries to find her as though to bring her closer.
My heart looks for her, and she is not with me.
The same night whitening the same trees.
We, of that time, are no longer the same.
I no longer love her, that's certain, but how I loved her.
My voice tried to find the wind to touch her hearing.
Another's. She will be another's. As she was before my kisses.
Her voice, her bright body. Her infinite eyes.
I no longer love her, that's certain, but maybe I love her.
Love is so short, forgetting is so long.
Because through nights like this one I held her in my arms
my soul is not satisfied that it has lost her.
Though this be the last pain that she makes me suffer
and these the last verses that I write for her.
CIRCLES
1 buwan ang nakalipas
